عزیزم دوستت می دارم
به اندازه ثانیه ها
تمام ثانیه های از دست رفته زندگیم
نمیتوانم شمارشش کنم
اما دوستت می دارم
دوست میدارم مصلحت زندگیم را که رقم زدی برای ماندن٬برای رفتن و تازه شدن
دوستت می دارم
دوست می دارم لحظه لحظه های یاد تو را ٫ که یادآور تمام
خوبیهاست ٫ دلتنگیهاست ٫ نگرانیهاست
تمام لحظه ها دوستت خواهم داشت
دوستت دارم که لحظه ایی را قلم به دست بگیرم تا برایت
درد و دلی کنم
صبوریت را دوست دارم
دوست داشتنت را دوست دارم
دوستت دارم ای خدای خوب و مهربانم
لجاجت می کنی با من برای چه نمی دانم
نمی دانم لج و لجبازی و آه است از عمق وجود تو
چه میخواهی دگر از جسم بی جانم
تمام آنچه من می خواهم و دارم چرا از من تو می گیری
چرا من را نمیخواهی که عاشق واله و شیدا به حال خود رها سازی
اگر لب من گشایم از خوشی هایم تمامش می کنی هر دم
دمادم روح من را بی صدا و سرد می خواهی
تو می خواهی که عشقم را تمام سرنوشتم را بدست تو رها سازم
برای آنکه بتوانی مرا هر جا که می خواهی بگردانی
مرا طوری که می خواهی برقصانی
تو من را هر کجا رفتی کشاندیو به زیرم هم نشاندیو تمامش هم نمی خواهی
دگر بس نیست ؟
من تحمل تاغ کردم , بریدم , بر نمیگردد امیدم
من که چیز دیگری از تو نمی خواهم
من عشقم را دل بستن به چشمش را و لبخند سپیدش را می خواهم
زیاد است ؟
من زیادی از تو می خواهم
چرا یک روز یا بیش از سه روز آسمانی را تو بر من کافی و بی تکرار می بینی
چرا تو شادی عشق بزرگ و ساده را بر من حرام و لذت خوشحالی من را طولانی نمی بینی
که می گویم لعنت بر تو ای بی رحم و بی احساس
که هر چه دیدم و رفتم همیشه من بدهکارت شدم از روی بی مهری
بی مهری برایت هر چه آسان است من را بی خبر بردی
مرا بردی , دلم را هم شکاندی و وجودم را که ریزک ریزکش کردی
زمانی را برای من نمی بینی که خوشحالم
که میچرخم سبک بالم
که احساسم فراتر رفته و منطق دگر جایی برای تو نمی زارد
حسودی می کنی با من !
حسادت از برای چه ؟
من او را از صمیم قلب می خواهم و خواهش می کنم من را رها سازی
که او را از برای من جدا سازی که تنها مالکش باشم
بیا و این دم آخر همین را از برای من بدان تا مالکش باشم
عشق چه واژه غریبی
غربت چشمانی که نظاره گر رفتنت هستند
چشمانی که تحمل ماندن و رفتنت را ندارد
ادغام احساسات
ادغام دو روح در فضا
ادغام من با تو
من و تویی که دیگر معنا ندارد
ثانیه ها صبر کنید ٫ احساسم را کجا می برید ؟
دوباره از کنارم دور شد
اما رد احساسش هنوز باقی است
باقی مانده چشمانم را جمع می کنم
به فضای خالی از او پناه می برم
از او می نویسم ٬
شاید هیچ وقت قلم دست گرفتنم را نبیند
شاید هیچ وقت احساسم را نخواند
ولی من از او می نویسم
از زیباییه لبخندش ٬
از چشمانش ٬
از نگاهش ٬
از عسل بودنش
خداوندا چه گویم
از کدام لحظه بگویم
ثانیه ها را بگو بایستند
بگو تیک تاک قلب مرا بشنوند
بگو جلوتر نروند
بگو فرشتگان چهراش را در رحمت تو حک کنند
بگو من را نظاره کنند
من را عاشقتر کنند
عشق به تو آرامش را به من یاد داد.
پس این آرامشی که از او میگیرم چیست ؟
آغوشش را که باز میکند
گویی درب بهشت برایم باز شده
می بویمش و از دنیا جدا
می روم روی ابرها
در خلع گم می شوم
وقتی می رود انگار گم کرده ایی دارم
گم گشته ایی که راه کنعان نمی داند
کشتی طوفان زده ایی که راهی به خشکی ندارد
تو میدانی که من چه می گویم
تو احساسم را هدایت می کنی
عاشقی ٬ حسیست که من دارم ؟
یا دوست داشتن زیاد است
دوست داشتنی که عقل و منطق ندارد
عقل و منطق نداند
فقط پرواز می خواهد
پرپر میزند ٬ مینویسد ٬ می خواند
می خواهد که برود
کجا نمی داند
هر چه مینویسم .
همه احساسی است که در آن لحظه و در آن مکان داشته ام
همه احساس من است
احساس شادی وغم
خوشحالی و ناراحتی
عشق و خشم
پس تو ای دوست عزیز که روزی احساساتم را خواهی خواند
با تمام احساست بخوان
همان احساسی که فکر می کنی در آن لحظه یار و همراه من بوده است
و نظری بنویس از درک احساسم .